hier een artikel met enkele uitspraken van Bob Vansant, een psychotherapeut die door heel veel mensen blijkbaar niet verdragen wordt...
Ik zelf kan mij wel vinden in zijn woorden:
Bob Van Sant is therapeut. Hij heeft zich bijzonder opgewonden over de recente initiatieven rond kinderopvang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, en over het nieuwe "kleuterinternaat" dat er in Limburg zou komen. Zelf wordt hij in zijn praktijk voortdurend geconfronteerd met kinderen die in de war en zelfs depressief zijn omdat hun ouders zich nauwelijks nog wat aantrekken van hun opvoeding. Voor hem is de maat vol:
"We mishandelen onze kinderen door ze te dumpen bij onthaalmoeders en in de nabewaking. Geen wonder dat zoveel kinderen depressief zijn."
Mishandelen we onze kinderen? Zeker wel, beweert Bob Van Sant. Ouders hebben nauwelijks nog tijd voor hun kinderen. Ze laten ze opvoeden door onthaalmoeders en onderwijzers, en houden ze zoet met cadeautjes en bezoekjes aan Eurodisney die dan voor "quality time" moeten doorgaan. Maar de waarheid is dat ouders hun kinderen voortdurend in handen van allerlei vreemden geven: onthaalmoeders, leraars, begeleiders in de naschoolse opvang en in de jeugdbeweging... En zeker bij heel jonge kinderen is dat funest: die hebben geen vaste "referentiepersonen" meer aan wie ze zich kunnen spiegelen en die de lijnen uitzetten. Daardoor komen kinderen in de knoei met hun eigen identiteit. En dat verklaart volgens Van Sant mede de schokkende cijfers over depressie en zelfmoord bij kinderen en jongeren. 1 op de 3 adolescenten kampt tijdens zijn jeugd met een depressie. Een kwart van alle jongeren denkt wel eens aan zelfmoord en bijna 10 procent zou het zelfs ooit geprobeerd hebben.
Een vaak gehoorde klacht is ook dat ouders zelf nauwelijks nog durven (of willen) opvoeden. De tijd die ze met hun kinderen doorbrengen moet en zal "leuk" zijn en dan is er geen plaats voor verboden of geboden. En dus hopen de ouders dat de school het wel zal oplossen. Bij een recente enquête bleek 100 % (honderd procent) van de ondervraagde leraars van mening dat de ouders veel te veel taken en verantwoordelijkheid op de school afschuiven.
Natuurlijk willen ouders het beste voor hun kinderen, zegt Van Sant. Maar ze weten niet meer wat dat is. Ze bedelven ze onder de cadeautjes en maken er zo kleine materialisten van die de betekenis van het woord "nee" niet meer kennen. Ze willen dat hun kinderen zich op alle mogelijke manieren ontwikkelen (artistiek, sportief, sociaal...) en sturen ze dus maar naar de tekenles, de sportclub, de jeugdbeweging... Kortom, ter compensatie van het gebrek aan aandacht dat ze van hun ouders krijgen, worden kinderen ook nog eens opgezadeld met een overvolle agenda. Geen wonder dat ze doodmoe en gestresseerd in de les zitten...