Babyforum.be

Kent jullie gezin eerlijk en anders eventueel liever neit antwoorden zo precies jaarlijks ook wel eens een dipje?

Wij hebben dit nu weer net achter de rug maar het komt precies zo jaarlijks terug. Er zitten wel depressies in mijn man zijn familie die misschien ook mee een rol spelen maar als ik het zo verneem van enkele vrienden, zijn er meer mensen die een dipje hebben.

Dan bedoel ik echt dat er zo dagen niet veel goeds gezegd kan worden en eventueel allemaal even niet meer ziet zitten en zo...of ben ik echt de enigste?

Heb ik voort moment nog niet gehad, maar dat zal zeker nog komen. Ik denk dat dit in ieder gezin wel voorkomt

tja ik ben al 8 jaar samen maar ik ken hem al wel maar tja vraag me af of dit nog wel normaal is soms

tja zou het de overschakeling van de seizoenen zijn en de nachten die langer worden dat men depressiever word of zo?

jong moederke schreef:... dat men depressiever word of zo?

Amai, wat een conclusie!!! Misschien heeft het wel iets met het weer te maken, wie weet..

hier ook geweest maar dat was omdat we zo weinig tijd voor elkaar hadden...
ruzie hebben we gelukkig nog nooit gehad

maar kan he mensen zie je depressief worden omdat het lang donker is en de dagen korten he

Echte depressie (dus als ziekte, niet een down gevoel t.g.v. iets) heeft met de periode van het vallen van de bladeren en het beginnen van het groeien van de blaren te maken (piek in voor- en najaar). Geen verklaring voor, maar het is zo. Meer opnames in psychiatrie, zelfmoorden,...

dan denk ik toch dat ik mag gaan denken aan een man met een depressie

Ik weet ook wel dat er in elke goede relatie dipjes zijn. Maar als er meer dipjes zijn dat pieken, dan is het beter dat je uiteen gaat, he?
Hier wogen de down momenten soms zo zwaar, dat ik eronder gebukt liep.
Ik heb nog elke dag spijt dat het tussen Guy en mij niet gelukt is want je denkt toch dat als je kinderen hebt, je voor eeuwig bijeen blijft...

Sarah schreef:Ik weet ook wel dat er in elke goede relatie dipjes zijn. Maar als er meer dipjes zijn dat pieken, dan is het beter dat je uiteen gaat, he?

En toch is het moeilijk om die beslissing te nemen hé! Mijn zus heeft ooit ook in zo een relatie gezeten en ik heb haar toen gewoon gezegd dat zij voor haar eigen moest uitmaken wat het hardst door weegt, de positieve of de negatieve dingen.. Maar als je die beslissing effectief moet nemen, daar moet je soms heel sterk voor zijn! Zeker als je al kinderen hebt! Hier wegen de goede momenten nog meer door dan de dipjes, dus gelukkig moet ik zo'n beslissing niet nemen!

Amai niet dat het een moeilijke beslissing was.
4 jaar gooi je toch niet zomaar weg. En ik was altijd van principe dat je pas met iemand aan kindjes begint als je zeker bent van elkaar. Maar vanaf ik zwanger was, is Guy beginnen te veranderen. Ik denk dat dan zijn "ware gelaat" is boven gekomen. Hij liet me in de steek tijdens mijn zwangerschap, ik mocht mijn zorgen niet uitspreken, hij had daar geen geduld voor. Ik mocht niet klagen, niet zeuren. Door mijn bekkenpijn kon ik amper iets in het huishouden doen en hij begreep dat maar niet.
Na de bevalling ging het van kwaad naar erger. Omdat hij zich in de 9 maand niet had voorbereid ("ik wil nog van mijn vrijheid genieten" ) kwam de klop ineens, he? In zijn ogen was ze er "ineens" en hij kon er niet aan wennen. Hij brak mij af, had geen geduld, keek niet om naar ons. Hij was er gewoon niet.
Mijn eerste moederdag heeft hij door zijn kinderachtig gedoe helemaal kapot gedaan, mijn 2de moederdag kreeg ik zelfs geen kaartje of een "gelukkige moederdag". En o wee als ik zijn feestdagen vergat!
En zo stapelde de problemen zich maar op. En ik ben iemand, ik vergeef maar ik vergeet nooit. En ik kon het gewoon niet meer aan.
Hij deed maar op en zelfs nu zit hij me nog tegen iedereen (zelfs mijn moeder en broer) slecht te praten, terwijl hij in mijn gezicht poeslief doet.

Versta mij niet verkeerd,
ik heb natuurlijk ook fouten gemaakt, ik ben niet perfect. Maar ik ben er altijd geweest voor hem, heb hem altijd gesteund. Hij kon dat gewoon niet en daar kan ik niet mee leven...

Voorlopig wonen we nog bijeen.
Omdat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Guy kan terug naar zijn vader, daar is plaats genoeg. Maar ik heb niemand die plaats voor me heeft. Ons mama is verhuisd naar een kleiner appartement en dus is er geen plaats voor ons.
De afspraak hier is om rond mei werk te zoeken want dan kan ons meisje naar school. En zo hoefd ze niet ineens van thuis naar een OM naar de school gaan. Ondertussen ga ik voor mijn rijbewijs.
Vanaf dat allemaal in orde is, kan ik aan "mijn nieuw leven" beginnen. Ik kijk er naar uit om op mijn eigen aaprtementje te zitten alleen, met ons meisje.
Het is nu moeilijk om zo te leven, vooral omdat Guy dus enorm beïnvloedbaar is. Zijn broer zit hem al op te stoken enzo

Lani heeft nu meer en meer haar kuren, ze is ook geweldadiger. Ik denk ook dat dat komt door Guy. Hij geeft me nu vaak "voor te spelen" duwtjes en klopjes en schopjes. Soms komen ze hard aan aar dan ben ik volgens hem gewoon kleinzerig. Maar goed, Lani pikt dit dus op, he. Ze slaapt ook slechter en is vele aanhankelijker. Vooral naar mij toe.

Tja, zijn broer weet zogezegd alles, he. Is ook 6 jaar ouder dan hem. En hij heeft al een scheiding achter de rug...

Maar die heeft nooit met mij omgekunnen. Die zei zelfs tegen Guy "Van een schoon tafel kunt ge nie eten", zegt dat ik nu wel vriendelijk doe maar dat we toch naar de advocaat moeten om alles op papier te zetten, want hij vertrouwd mij niet. Hij denkt dat ik Lani compleet van Guy ga afpakken. En zo zit ik niet ineen. Maar ja.

Het is door z'n mensen dat alles gaat mislopen tussen Guy en mij. We hebben afgesproken om dicht bij elkaar te blijven wonen, zodat Lani later ten alle tijden naar de mama of papa kan gaan.

Ik wil niet naar de advocaat want duidelijke afspraken hebben we niet. Ik zag mijn vader maar één weekend om de 2 weken en dat wil ik Guy niet aandoen. We hebben afgesproken dat we Lani mogen zien wanneer we willen (als dat op voorhand verwittigd word, natuurlijk) Ik denk wel, dat als hij zo blijft luisteren naar andere mensen, ik wél naar de advocaat stap om zoveel mogelijk op papier te zetten.
Ik heb ook schrik dat als hij een ander leerd kennen, die hem gaat beïnvloeden en alles waar we voor gevochten hebben, kapot gaat doen.

Ik vind het ook niet eerlijk van hem dat ie al naar de andere vrouwen kijkt. In de week draaide ie speciaal terug om naar een meisje te gaan kijken en vorige zaterdag, toen ie uitging heeft ie een 19jarig meisje leren kennen en die belt en smst hem nu constant.
Ik denk dus niet aan een andere partner. Het gaat zelfs zover dat ik bijna walg van mannen. Ik schaar altijd de hopeloze gevallen op, precies...

arme Sarah...je hebt het moeilijk he

Ik hoop dat er snel een oplossing voor je komt

Vind het echt erg voor je Sarah! Voor ik samen was met Kristof had ik ook een relatie van 4 jaar. Ik heb die jongen echt graag gezien maar ik begon na een eindje ook verder in de toekomst te kijken. Hij was tegen kinderen, was echt onhandig en veranderde van werk als van onderbroek. Ik voelde mij niet meer veilig bij hem en na een tijdje alles wat hij deed was niet meer goed in mijn ogen. Ik heb er heel lang over gedacht en toch de stap gezet om te breken met hem. Ik vond het al zo moeilijk en wij hadden geen kinderen dus ik weet wat het voor jou moet zijn. En dan begin je te twijfelen. Heb ik de juiste stap gezet of keuze gemaakt. Wij hebben ook nog een tijdje samen gewoont maar na een eindje ging dat echt niet meer en we zijn elk onze eigen weg gegaan. En nu besef ik dat dat het beste is wat ik tot nu toe gedaan heb in mijn leven. Na een jaar heb ik Kristof leren kennen en ik ben dood gelukkig nu!
Ik hoop dat je ook zoals ik binnen kort kunt om je kijken en zeggen dat dat het beste is wat je gedaan hebt in je leven (buiten lani dan hé) Het is hard in het begin maar aan alles komt er een happy end!!!!

iik ben zo gelukkig met mijnzoontje van 5weken maar op vlak va nrelatie ben ik dat nt altijd ,
ik heb vaak het gevoel dat ik er alleen vor sta. Soms vraag ik me dan af of ik teveel vraag van mijn vriend. hij gaat immers wel gans de week werken. Int weekend heeft hij dan tijd voor zichzelf nodig en gaat dan muziek spelen. Ikwil hem dit niet ontnemen maarzou liever wat meer samen zijn. Ik voel me dan zo een egoiste als ik me afvraag hoe ik in de toekomst eens tijd voor mezelf zal kunnen nemen. Verwacht ik teveel of zijn niet alle mannen zo?